Nadchodzi nowe...

...i wcale nie chodzi o apaszki, wszak znacie je dobrze, bowiem w uSZytkowie dostępne były "od zawsze" (a właściwie od początku uSZytkowa). Tym nadchodzącym nowym są rzepy Nolle - wyjątkowy wynalazek, który zaskoczył mnie baaaardzo pozytywnie.

Ale od początku...
Czytałam o Nolle już jakiś czas temu... że niby takie miękkie, delikatne, w sam raz dla dzieci... I tak myślę sobie "skoro takie delikatne to pewnie przy dziesiątym rozpinaniu padną i się powyciągają, połamią, po prostu popsują". Nic bardziej mylnego... siedziałam dziś dobrych 20 minut łącząc taśmy i je "rozszarpując" raz za razem... I nic wielkiego się nie stało. Żadnych latających rzepów, poszarpanych części garderoby, powyciąganych haczyków. No prawie nówki sztuki nieśmigane.
Kolejna sprawa... wspominane "nieczepianie się" wszystkiego co nie jest pluszową pętelką. Nie sprawdzałam Nolle jedynie na rajstopach. Ale dywan cały, moja bluzka cała... Szok :).
A na koniec dorzucę, że faktycznie część pluszowa (z pętelkami) jest super mięciutka, za to haczyki niedrapiące (troszkę sztywniejsze od taśmy pluszowej, jednak nie tak sztywne jak tradycyjne rzepy). No i muszę napisać to ponownie: w przeciwieństwie do rzepów tradycyjnych w Nolle nie wyciągają się haczyki, a co za tym idzie - żywotność Nolle jest dłuższa.

Wracając do zdjęcia: dzisiejsze najnowsze uszytki - apaszka z dresówki i dzianiny w gwiazdki dla pewnego młodego elegancika oraz druga z tkaniną w zwierzątka - dla uSZytkowego modela - niezmordowanego K. :) I główny model na zdjęciu: wzornik dostępnych kolorów rzepów Nolle.

Od dziś wszystkie apaszki (oraz inne uszytki wymagające rzepów) powstające w uSZytkowie będą miały wszyty rzep Nolle.

Wielkie odkurzanie...

Aaaaale zaniedbałam bloga! Ruszam ze ścierą i zaczynam odkurzanie!
Od października (ostatni wpis) dużo się działo... zaczęłam szyć ciuszki, powstały poduchy-kury do karmienia, fartuszki, torby ze spodni, nowe zabawki i wiele, wiele innych...
Na wiosnę pierwszy raz uSZytkowo pojawiło się na Targach Rękodzieła w Skoroszach pod Warszawą a także na Trójmiejskich Dniach Rodzinnych.
Obiecuję nadgonić ze zdjęciami (z targów i uszytków), wspomnieniami wydarzeń i... tutorialem. Tak, tak... planuję przygotować dla Was tutorial... Boję się jak nie wiem co, bo plan jest ambitny (jak na pierwszy szyciowy tutorial w życiu), nie dość, że wymyśliłam sobie wspólne szycie torby, to na dodatek boję się czy będzie on "zgodny ze sztuką" ;)... ale to w wolnej chwili... bo plany na wakacje też są ambitne - chciałabym pokazać uSZytkowo podczas Jarmarku Dominikańskiego, a do niego muszę się solidnie przygotować... Tak więc wypatrujcie nowych postów!

Idzie zima, czas na komina...

Wiem, wiem... poetka ze mnie marna. Ale lubię ciepełko. A że mieszkam nad morzem to wietrzyska tutaj wieją... Zimą może być 5 na plusie a i tak odnoszę wrażenie, ze zamarzam jak przy - 15-tu.

Nie chcąc skazywać swojego dziecięcia i siebie na wyziębienie makówki i szyjki, stworzyłam komin połączony z kapturem (no właśnie, zapomniałam jeszcze wspomnieć, że na czapki mam alergię), aby nie marznąć podczas nadchodzących zimowych spacerów. Uszyte z Minky/weluru/polaru w połączeniu z bawełną. Dwustronne, z możliwością ściągnięcia gumeczki przy buzi, aby szczelniej przylegały do twarzy.Jak Wam się podobają?

 K. i jego marynistyczny komino-kaptur.

Wersja dla Mamy:

Świątecznie w październiku

Ja wiem, że z Bożym Narodzeniem wyskoczyć na początku października niczym Filip z Konopi to faux pas, jednak nie mogłam się powstrzymać... Dumna ze swego dzieła nie mogłam czekać nie wiadomo jak długo, by się nim z Wami podzielić...

A teraz na temat: Boże Narodzenie... Czy ktoś nie lubi tego czasu oczekiwania na świąteczną atmosferę, zapach pieczonego piernika, choinkę, prezenty?
Ale, ale... ten czas oczekiwania można sobie umilić. Każdy z nas miał choć raz (a niektórzy co roku) kartonikowy kalendarz adwentowy a co za tym idzie - ogromną radość z codziennego otwierania poszczególnych okienek i wyjadania (wątpliwej jakości) czekoladek.
Jako, że nie jestem szczególną fanką czekolady (tzn. lubię czekoladę, ale wolę ciasteczka, batoniki i pralinki zdecydowanie bardziej niż zwykłą mleczną), postanowiłam uszyć kalendarz adwentowy dla mojego Synka, do którego będę mogła powkładać to, co K. lubi najbardziej (a że jest jeszcze Młody to szczególnie dużego wyboru nie mam).

Z dumą prezentuję Wam Kalendarz Adwentowy:

Tak się szyło:

A tak się na wieszaku powiesiło (pasy mocujące zapinane są na rzepy, więc nie tylko na wieszaku można go powiesić)

A tak wyglądają pralinki w swoich kieszonkach:

Telefony, telefony... i ich osłony

Jakiś czas temu koleżanka poprosiła mnie o uszycie etui na telefon (bo dostała taki piękny, limonkowy smartphone). "Napokazywałyśmy" sobie wzajemnie zdjęć i obrazków etui dostępnych w sieci aż w końcu jeden z nich spodobał się A. (bo miał uroczą kokardkę i co najważniejsze - kieszonkę na skarby (no dobra, na banknot lub kartę kredytową)!
I na tym koniec. Rzuciłam się w wir szycia (wszystkiego tylko nie etui - wszak wymagało ono stworzenia wykroju, a to już część szycia, za którą nie przepadam), realizowania zleceń, leczenia Juniora, wakacjowania, spacerowania, opalania, kolejnego leczenia... I tak czas upłynął. Baaa, zanim się wzięłam za przygotowania to zdążyłyśmy się z A. spotkać pdoczas naszych rodzinnych wojaży po Europie (a że mieszka u "Helmutów" to aż wstyd się przyznać do tego, że etui ze sobą nie wzięłam, bo go po prostu nie zaczęłam!).

A że czasem nachodzi mnie na porządkowanie wszystkich rozgrzebanych spraw, to ostatnio wzięłam się za rozgrzebane projekty szyciowe, przeróbki i naprawy ciuchów. I przypomniało mi się, że dawno temu obiecałam A. etui. Wczoraj postanowiłam: SIADAM I RYSUJĘ! I tak powstał pierwszy wykrój etui z kieszonką (na kardy i banknoty) i ozdobną kokardą (modelką była moja wdzięczna Nokia E52, więc etui na zdjęciach jest mniejsze niż na telefon A.). I tak A. doczeka się etui :)

Wiem, wiem... zaraz się dowiem, że nie odkryłam Ameryki, że każdy szanujący się telefon ma taką czy inną "osłonkę" - a to obudowę, a to etui, a niektóre (w świetle nadchodzącej drobnymi kroczkami zimy) nawet skarpetę! Ale to etui jest wyjątkowe... ma wspomnianą wcześniej kieszonkę na skarby (o ile mamy coś na koncie lub otwartą linię kredytową)! No i co najważniejsze - może zostać uszyte na miarę (jak garnitur czy suknia ślubna!). I to czyni etui wyjątkowym.

A na zdjęciach prezentuję prototyp dla mojej Nokii. Może być?

Pierwszak w nowym roku szkolnym - piórnik

Dziś dopadła mnie WENA. Od pewnego czasu zbierałam się do uszycia "piórnika" na kredki i kolorowanki (albo jak kto woli, z elegancka "etui"), ale nie mogłam się zebrać, by usiąść i pokroić tkaniny (wydawało mi się, że jakoś tak dużo kawałków muszę naciąć). Ale pojawiła się ONA i dopadła mnie dnia powszedniego, czwartkowego.
A że klimaty morskie są bliskie memu serduchu, położyłam łapę na granatach i czerwieniach, kotwicach i rombach. I tak oto powstał piórnik (vel etui) na kredki, pisaki i zeszyty do bazgrolenia. Jak Wam się podoba?

Etui można oczywiście spersonalizować imieniem, inicjałami czy dowolną aplikacją.

Szycie w wielkim mieście

Od pewnego czasu odnoszę wrażenie, że w Trójmieście (gdzie obecnie mieszkam) jest znacznie więcej szyjących osób niż w Warszawie, z której pochodzę. Nie wiem czy wynika to z faktu, że wcześniej się tym nie interesowałam, czy faktycznie tak jest. I jeśli tak jest to z czego to wynika? Czy w Trójmieście kobiety mają więcej czasu na szycie? Mniej pracują? Czy Warszawa pędzi nie wiedząc za czym i nie ma czasu na "błahostki"? A może wynika to z potrzeb? Albo Trójmiasto docenia rękodzieło, a Warszawa jedynie napompowane sieciówki? Tyle pytań, a ja nadal nie znam odpowiedzi na to najbardziej nurtujące...

Nie mogłam się powstrzymać, by się z Wami nie podzielić tę jakże "głęboką" refleksją.

A zmieniając temat... wisi nade mną chęć uszycia pościeli. Połączona z koniecznością (prośba o uszycie takowej). Niby prosta rzecz, a jakże przerażająca :) Materiału mam na styk, nie ma miejsca na pomyłki. No i ten przerażający suwak!!!!!! Ktoś ma jakieś sugestie jak go wszyć, by było ładnie, estetycznie i bezpiecznie (wszak pościel niemowlęca będzie się szyła)?

Od początku, lecz w wielkim skrócie

Aby wiadomo było skąd u mnie pasja szycia, spieszę z wyjaśnieniem… Dawno, dawno temu, gdy byłam 12-13 letnią dziewczynką „uszyłam na maszynie” („uszyłam” to słowo mocno na wyrost) torbę ze starych jeansów mojego taty (miała doszytą kieszonkę ze sztruksów mojej mamy, jeansowy pasek na ramię z paska do spodni taty oraz suwak z piórnika mojej siostry). A że szyłam na starym Singerze (takim, który kiedyś stanowił mebel sam w sobie), miałam problem z wyregulowaniem naprężenia nitki, a krojenie materiału było pojęciem abstrakcyjnym, wykraczającym poza granice mojej percepcji – torba wyszła co najmniej koślawa, z mega-wielkimi pętlami nici i innymi wadami… Ale torbę dumnie nosiłam. Jednak wysiłek został okupiony niechęcią do dalszego szycia.
Po ponad dwudziestu latach zaczęło mi się śnić, że szyję (sprawdzałam nawet w senniku co to znaczy – a znaczyło tyle co szczęście rodzinne)… Ale tak NAPRAWDĘ szyję, że tworzę ładne rzeczy… Po prostu poczułam MOC. Poczułam, że UMIEM SZYĆ. I wtedy zachorowałam… zachorowałam na maszynę do szycia…

Mój Mąż postanowił mi takową sprezentować; a że był początek grudnia (2013), to maszynę miałam dostać pod choinkę. Pod choinką znalazłam jednak kopertę z podobizną mojej maszyny (śliczniutką Łucznikową Zofiją 2015) i jakże rozbrajającym wyznaniem „Już do Ciebie jadę :)”. Długo jechała… zdążyła zwiedzić Wrocław, Poznań, chyba Sopot i Wejherowo, aż w drugiej połowie stycznia trafiła w moje zniecierpliwione łapki.

Początki na Łuczniku, obecnie na Janome... Od początku roku rozwijam swoją (dosłownie) wyśnioną pasję, zdobywam nowe umiejętności. Mam nadzieję, że zakochacie się w uSZytkowych zabawkach, ciuszkach, szmatkach...